Paweł Włodkowic

Paweł Włodkowic był polskim kapłanem katolickim, prawnikiem, pisarzem religijnym i prawno-politycznym, wykładał na Uniwersytecie Jagiellońskim, bronił interesów Polski w sporach z Krzyżakami, twierdził, że narody pogańskie mają prawo do zachowania swych wierzeń..

Młodość

Urodził się pomiędzy rokiem 1370-1373 w Brudzeniu Dużym. Jego rodzina miała posiadłości ziemskie w Ziemi Dobrzyńskiej. Uczył się w Płocku. Później wyjechał do Pragi, gdzie studiował na Uniwersytecie. Otrzymał tytuł mistrza sztuk wyzwolonych. Po powrocie do Płocka otrzymał tam święcenia kapłańskie (prawdopodobnie).
W 1403 lub 1404 roku wyjechał na studia prawnicze do Padwy. Ukończyłje w 1408 roku. Mógł w tym czasie być w Kurii Rzymskiej. Został kanonikiem¹ w Krakowie.

Spory z Zakonem Krzyżackim

W 1412 roku uczestniczył w sporze między Polską a Zakonem Krzyżackim w Budzie. Został rektorem² Akademii Krakowskiej.
W latach 1414-1418 trwał Sobór w Konstancji. Włodkowic był autorem pism, które prezentowały stanowisko strony polskim w sporze z Zakonem. Po przeciwnej stronie był np. Jan z Bambergu. Podczas tego soboru tak przemówił:

Nie należy niepokoić ani osób, ani majątków niewiernych, którzy chcą spokojnie żyć miedzy chrześcijanami [...]. Grzeszy więc władca, który pozbawia majątków bez przyczyny, albowiem nawet papieżowi nie wolno im dóbr odbierać. Niewiernym wolno bez popełnienia grzechu władać posiadłościami i majątkami oraz dzierżyć władzę, gdyż wszystkie te rzeczy stworzone zostały nie tylko dla wiernych [chrześcijan], ale dla wszystkich istot rozumnych. [...] Krzyżacy, walcząc z niewiernymi, nigdy nie prowadzili wojny sprawiedliwej.[...] Tego rodzaju napad na niewiernych,zwłaszcza przedsięwzięty bez słusznej przyczyny, jest zaprzeczeniem miłości bliźniego.[...] Nie wolno niewiernych przymuszać do przyjmowania wiary chrześcijańskiej zbrojnie lub opresją, gdyż ten sposób jest krzywdą dla bliźnich, a także i dlatego, że nie należy robić rzeczy złych w celu osiągniecia rzeczy dobrych. [...] Nikogo do wiary zmuszać nie należy, gdyż wiara nie może wynikać z przymusu, a wymuszone modlitwy nie są miłe Bogu [...]

W przeciągu przyszłych lat nadal bronił interesów Polski podczas kolejnych sporów z Zakonem
Po roku 1424 został proboszczem w Kłodawie. W 1426 r. został powołany przez arcybiskupa gnieźnieńskiego do pomocy przy zbieraniu materiałów potrzebnych do procesu beatyfikacyjnego królowej Jadwigi.
Pod koniec życie zamieszkał w Krakowie. Tam zmarł pod koniec 1435 roku.